การอภิปรายเกี่ยวกับเชื้อชาติในหมู่นักวิชาการชาวตะวันตกในช่วงศตวรรษที่ 19 เกิดขึ้นท่ามกลางการโต้วาทีระหว่างกลุ่มโมโนจีนิสต์และกลุ่มหลายกลุ่มเดิมทีมีการโต้เถียงกันเรื่องต้นกำเนิดเดียวของมนุษยชาติทั้งหมด โดยกลุ่มหลังถือว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์แต่ละเผ่าพันธุ์มีต้นกำเนิดเฉพาะ นักโมโนจีเนียสใช้ข้อโต้แย้งของพวกเขาทั้งจากการตีความตามตัวอักษรของ เรื่องราวใน พระคัมภีร์ไบเบิลของอาดัมและเอวาหรือจากการวิจัยทางโลก เนื่องจากลัทธิพหุจีนนิยมเน้นย้ำถึงความแตกต่างที่ รับรู้ได้ จึงเป็นที่นิยมในหมู่พวกนิยมอำนาจนิยมผิวขาวโดยเฉพาะผู้ถือทาสในสหรัฐอเมริกาโทมัส ฮักซ์ลีย์นักชีววิทยาชาวอังกฤษผู้สนับสนุนลัทธิดาร์วินและลัทธิโมโนจีนิสต์อย่างแข็งขัน ได้เสนอมุมมองของพวกโพลีจีนิสต์ในปี พ.ศ. 2408:  ลองนึกภาพว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่สันนิษฐานว่าถูกสร้างขึ้นในที่ที่เราพบพวกเขา... ชาวมองโกเลียจากโอรัง " ในช่วงศตวรรษที่ 19 ความคิดเห็นที่แตกแยกได้เด่นชัดว่าควรรวมชนพื้นเมืองอเมริกันหรือมาเลย์เข้าไว้ในกลุ่ม ซึ่งบางครั้งเรียกว่า "มองโกเลีย" และบางครั้งเรียกว่า  มองโกลอยด์ ตัวอย่างเช่น ดี.เอ็ม. วอร์เรนในปี พ.ศ. 2399 ใช้คำจำกัดความที่แคบซึ่งไม่รวมถึงเชื้อชาติ "มาเลย์" หรือ "อเมริกัน" ในขณะที่ฮักซ์ลีย์ (พ.ศ. 2413) และอเล็กซานเดอร์ วินเชลล์ (พ.ศ. 2424) รวมถึงชาวมาเลย์และชนพื้นเมืองอเมริกัน . ในปี 1861 Isidore Geoffroy Saint-Hilaireได้เพิ่มชาวออสเตรเลียเป็นเผ่าพันธุ์รอง (subrace) ของเผ่าพันธุ์หลักของมองโกเลีย