วัณโรคส่งผลกระทบต่อประชากรมนุษย์ตั้งแต่ยุคหินใหม่ เนื่องจากเชื่อว่าบาซิลลัส ได้ปรับตัวให้เข้ากับมนุษย์จากวัวที่เลี้ยงในบ้านซึ่งมนุษย์และสัตว์อาศัยอยู่ร่วมกันอย่างสำส่อน [ 9]. ในปี พ.ศ. 2443 นักวิชาการด้านสาธารณสุขหลายคนเชื่อว่าความไวต่อวัณโรคเป็นกรรมพันธุ์ ผู้ที่เป็นวัณโรคในสังคมตะวันตกที่ร่ำรวยในปี พ.ศ. 2443 ไม่ได้เสียชีวิตด้วยโรคร้ายอีกต่อไป ดังที่เคยเป็นมาจนถึงช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 19 พวกเขาสามารถมีลูกได้ นักสุพันธุศาสตร์กลัวว่าเมื่อถึงจุดหนึ่ง มนุษย์ทุกคน โรคระบาด จะอ่อนแอต่อวัณโรค ซึ่งนำไปสู่การสูญพันธุ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ การรับรู้ของวัณโรคนั้นคล้ายคลึงกับโรคระบาด ในบรรดาโรคทั้งหมด มันกลายเป็นตัวการหลักในการฆ่า อย่างไรก็ตาม ไม่มีวิธีการใดๆ ที่จะศึกษาว่าผู้ที่เป็นวัณโรคมีข้อได้เปรียบในการรอดชีวิตหรือไม่ เวลาในการแฝงระหว่างการติดเชื้อและการวินิจฉัยนั้นยาวนาน และการสำรวจภาคตัดขวางที่ใช้ในศตวรรษที่ 19 โดย John Snow เป็นต้น มีความลำเอียงเพราะพวกเขาประกอบด้วยผู้รอดชีวิตที่ได้รับการคัดเลือกเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ แพทย์ชาวเยอรมัน Wilhelm Weinberg จึงคิดค้นการออกแบบใหม่ ซึ่งเรียกกันในปัจจุบันว่าการศึกษาตามรุ่น ซึ่งไม่เคยใช้อย่างประณีตและในระดับนี้มาก่อน โดยใช้ทะเบียนประชากรของเมืองชตุทท์การ์ทในเยอรมนี เขาติดตามเด็กตั้งแต่แรกเกิดจนถึงอายุ 20 ปีจำนวน 25,786 คน โดยเปรียบเทียบเด็กจากครอบครัวที่พ่อแม่เสียชีวิตจากวัณโรคกับเด็กจากครอบครัวที่พ่อแม่ไม่ได้เสียชีวิตจากวัณโรค [10 ]. เด็กจากพ่อแม่ที่เป็นวัณโรคมีชีวิตที่สั้นลง วัณโรคไม่มีข้อได้เปรียบในการคัดเลือกและไม่ได้คุกคามเผ่าพันธุ์มนุษย์ด้วยการสูญพันธุ์ รายงานของ Weinberg เทียบเท่ากับตำราระบาดวิทยา ซึ่งอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการออกแบบใหม่และวิธีการวิเคราะห์ในการศึกษาของเขา การทบทวนบันทึกหลายแสนรายการ การติดตามเด็กหลายสิบคนเป็นรายบุคคล และการคำนวณที่ซับซ้อนโดยไม่ใช้เครื่องคิดเลขเป็นความพยายามครั้งใหญ่ที่ไม่น่าจะถือว่าคุ้มค่าหากไม่ใช่เพื่อหวังผลลัพธ์ที่สำคัญอย่างยิ่งยวด การศึกษากลุ่มเปรียบเทียบจะกลายเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับความสำเร็จของการวิจัยทางระบาดวิทยาของโรคเรื้อรังที่ตามมา